Hoe vind je jouw verlangen na het verlies?
"The mind turned inwards is the Self; turned outwards it becomes the Ego and all the world" - Maharshi
Bij het gebruik van deze website verklaart de bezoeker akkoord te gaan met de Privacy Statement (zie link onderaan de pagina).
"The mind turned inwards is the Self; turned outwards it becomes the Ego and all the world" - Maharshi
Het moment dat je afscheid kan nemen van je kindje is heel belangrijk. Voor kindjes die later tijdens de zwangerschap overlijden geldt dat als het net geboren is je het nog kunt vasthouden. Dat je het kindje tegen je aan kunt houden is heel helend. Vroeger werden overleden kindjes direct bij de ouders weg gehaald, uit liefde om hen de pijn te besparen. Echter leverde dat juist veel meer leed op. Het ziekenhuis biedt inmiddels de optie om hand- en voetafdrukjes te maken.
In Nederland krijg je geen verlof als je kindje voor 24 weken zwangerschap is overleden. Na 24 weken hebben moeders recht op een bevallingsuitkering van 16 weken. Voor vaders geldt er helemaal geen regeling. Heb je een traumatische zwangerschap of bevalling gehad? Ondanks de heftigheid en de gevolgen hebben ouders geen recht op verlof.
Op 5-12-2021 stond op Nu.nl een artikel waarin erkenning wordt gegeven aan hoe helend het kan zijn om er werk op te verrichten. Dank NU.nl dat jullie aandacht besteden aan dit belangrijke onderwerp!
Waarom zou je überhaupt dat vat opentrekken? Wie weet wat er allemaal uit komt? We zijn vaak bang voor wat er gebeurd als je je verdriet, angst of andere belastende emotie aankijkt of aanraakt. Verliezen we dan de grip op onze wereld? We zijn vaak bang voor het onbekende. Wat als…
Ontkenning, woede, verdriet, acceptatie en integratie. Het lijken fasen waardoor je heen gaat. Was het maar zo makkelijk. Het zijn gevoelens waar velen van ons door heen gaan. Ze komen en ze gaan. De intensiteit wisselt ook. Je ziet wel dat de emoties in het begin heel heftig zijn en daarna minder worden. Al kunnen ze van tijd tot tijd weer terug komen.
In mijn vorige blog schreef ik over het verliezen van een kindje van een tweeling. Ongelofelijk heftig is dat. Je voelt blijdschap én rouw tegelijk. Dit is een groot onderwerp en daarom besteed ik er nog een blog aan.
Het verliezen van een kindje tijdens de zwangerschap is zwaar en ingewikkeld. Voor ouders die een kindje van een tweeling verliezen is een andere complexiteit aan de orde. Er is enorme blijdschap dat één kindje in leven is. En er is groot verdriet dat één kindje het niet heeft gered.
Eén van de grootste misvattingen is dat tijd alle wonden heelt. De diepte en heftigheid nemen welliswaar af. Echter bij het verlies van een kindje, of dat nu tijdens de zwangerschap is of later, geldt dat niet. De wond blijft. Het verdriet blijft. Het goede nieuws is, is dat er op begeven moment acceptatie bijkomt.
Wanneer je het verdriet toelaat komt er ruimte voor erkenning. Dit kan gepaard gaan met heftig verdriet. Weet dat dit verdriet overgaat, het is vaak kort en intens. Je hebt misschien fysieke klachten zoals slapeloosheid, hoofdpijn, geen eetlust of juist overeten. Verdriet maakt erg moe. Je energie raakt er van op.
Voor een buitenstaander kan het onbegrijpelijk overkomen; niet accepteren dat je een kindje verloren hebt tijdens de zwangerschap. Echter is, naast ontkenning, dit ook een hele normale reactie. Je weigert toe te staan dat zoiets liefs van je wordt afgenomen. Je bent boos omdat het bij anderen wel goed gaat. Je zoekt een oorzaak. Jullie willen het tot de bodem uitzoeken. Want anders is er geen rust.
Het gedicht van Rumi dat hier links staat omschrijft perfect wat The Positive Perspective nastreeft. Want door je barriéres (of blokkades), los te laten kom je bij de diepste kern van jezelf.