Verdriet is een emotie die hoort bij het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap. Als we ons verdriet niet helemaal of helemaal niet toelaten ontstaat er een blokkade. Die blokkade is vaak zichtbaar in het lijf door verkramping of uit zich in inflexibel, stug of koppig gedrag.
Doordat het verdriet is weggestopt gaat het een eigen leven leiden. Het onverwerkte verdriet komt dan bijvoorbeeld opeens in een discussie met je leidinggevende, collega of je partner naar voren.
Of je kropt het op. In de Transactionele Analyse wordt in het geval van opkroppen gesproken van het sparen van zegeltjes. Zodra je genoeg zegels hebt incasseer je. Dat kan bij sommigen zich uiten in een kleine sneer of bij iemand anders – die het hele boekje had vol gespaard - in een gigantische explosie. Zonder dat jezelf begrijpt waar dit nu precies vandaan kwam. De reactie is in elk geval niet passend bij die situatie.
Door te rouwen verwerken we verlies en dus het verdriet. Onze tranen hebben een helende werking op ons systeem. De tranen spoelen je van binnen schoon. Waar het verdriet is weggespoeld ontstaat ruimte voor positiviteit, levenslust en echt contact.
Soms is het verdriet al heel oud. Soms is het nog heel vers. Waar je ook staat in je proces, het is belangrijk om jouw verdriet om te zetten naar positiviteit, levenslust en de mogelijkheid om weer echt diep contact met anderen te maken.
Reactie plaatsen
Reacties