Twee perspectieven
“Ben je er nog niet overheen?” Was het maar zo’n feest. Over het verlies van een kindje kom je nooit heen. Je leert er mee leven, je wordt in de kern sterker omdat je weet wat verlies is en er mee om hebt leren gaan. Maar er overheen? Nee dat zal nooit het geval zijn, want het blijft altijd een onderdeel van je.
“Kom op, je moet toch gewoon weer aan het werk.” Mannen en vrouwen rouwen anders. Voor veel mannen is het fijn om in de actiemodus te gaan en dus weer te gaan werken. Voor veel vrouwen is het juist fijn om de tijd te nemen om te rouwen en vooral geen acties te hebben. Zelf ging ik uit schuldgevoel weer vrij
snel aan het werk. Ik was niet productief, kon mijn hoofd er niet bijhouden en had een geringe toegevoegde waarde.
“Maar, het kindje was toch nog helemaal niet geboren? Dan is het maar goed ook dat het niet is gekomen, want dan was er vast iets mis mee. Ach, jullie zijn ook nog jong, dus er komt wel weer een nieuwe.” Waarschijnlijk is dit allemaal waar. Echter is het uiterst pijnlijk om te horen. Immers kan een ander kindje dít kindje niet vervangen. Net zo goed als iemands partner overlijdt zijn er genoeg anderen, toch vervangt het niet die ene partner.
Het positieve perspectief is als volgt. Het is zo lief dat iemand je wilt opbeuren, dat iemand je een hart onder de riem wil steken. “Kom, het zou zo fijn voor je zijn als je er al overheen bent.” Dat klopt. “Misschien voel je je beter als je gewoon je zinnen op iets anders kunt zetten. Ga weer aan het werk.”. Dat is lief. “Fijn dat het niet is geboren, daarmee heb je een kindje een moeilijk leven kunnen besparen.” Ook dat is ontzettend heel lief. “Jullie kunnen gelukkig nog kinderen krijgen.” Ook dat is voor de meesten van ons waar. Wat een mooie intentie van mensen in jouw omgeving.
En zo heeft iedereen een mooie intentie. Alleen hebben we een ander perspectief. Ik gun iedereen om ook het andere perspectief te kunnen zien en zo tot een rijker eindresultaat te komen.
Reactie plaatsen
Reacties