Ben je net je kindje verloren… zie je opeens overal blije ouders, zwangere vrouwen en net geboren babies. Het is net alsof je het aantrekt. Je beseft dat je blij zou moeten zijn voor iedereen voor wie het wel goed gaat, maar ergens voel je dat het je diep raakt. Het raakt verdriet aan waar jij gemis ervaart van je eigen baby. En daar waar gemis is, is ook verlangen.
Zodra het verlangen van het krijgen van een kindje niet uitkomt voelt dat voor velen als verraad. Het vertrouwen in jezelf, in je partner of in het leven zelf wordt geschaad. En hier schuilt een valkuil; namelijk dat je in een ongezonde binding komt met het verlies van je kindje.
Zo kun je jezelf onschuldig voelen en misschien voel je dat de verloskundige schuld heeft aan het verlies. Misschien vertrouw je de verloskundige niet meer. Of juist voel je jezelf heel schuldig over wat er is gebeurd. Of je voelt jezelf een slachtoffer van wat er gebeurd is. En waar een slachtoffer is, is ook een dader.
Deze dynamieken (schuld-onschuld, dader-slachtofferschap) zijn hele logische verdedigingsmechanismes voor pijn die nog te groot is of waar we niet aan willen.
Wat er dan voor je ontbreekt is voldoende veiligheid en bescherming. Er is nog onverwerkte rouw. Huilen, boos zijn, bang zijn en pijn hebben is dan op zijn plaats. Door te rouwen kun je weer voluit leven, je bent sterker, steviger, duidelijker, aardiger, empathischer en positiever.
Meer lezen over deze dynamieken kan in de Passe-Partout van Veenbaas, Hjort, Broekhuizen en Dirkx.
Special thanks to Gareth Jackson for the picture. He is for hire!
Reactie plaatsen
Reacties