Mannen en rouw.
Vaak wordt het verdriet van de vader vergeten. Alsof het voor mannen niet erg is om hun kindje te verliezen tijdens de zwangerschap.
Ik hoor ouders nog wel eens zeggen tegen hun kind: ‘kom op, niet huilen, je bent een echte vent’. En zo wordt de acceptatie dat mannen ook emoties mogen hebben en uiten al vroeg de kop ingedrukt.
Er zit voor mannen – nog meer dan bij vrouwen- een stigma op huilen. Het gevaar voor mannen is nog groter dat ze het verdriet in zichzelf opslaan.
Bij mannen uit dit zich vaak in teruggetrokken raken, depressie of agressie. En dat is niet bewust en al zeker niet expres.
In de regel is het voor mannen moeilijker om over hun gevoelens te praten. Door de manier waarop wij in de westerse wereld omgaan met verdriet zijn mannen het ook minder gewend. Gelukkig is er een grote groep die hier verandering in brengt.
We hoeven niet allemaal naar yoga of op een meditatiekussen te gaan zitten om te rouwen. Voor veel mannen is het fijn om actief bezig te zijn. Dus om weer snel aan het werk te gaan is voor een grote groep helemaal niet zo gek. Naar buiten te gaan, de natuur in en fysiek werk doen.
En dan nog. Zelfs voor iemand die coach is, een groot netwerk van sterk sociaal-emotioneel begaafde mensen om zich heen heeft en zelf al het nodige heeft meegemaakt kan het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap er nog steeds goed inhakken.
Reactie plaatsen
Reacties