Als je een kindje verliest tijdens de zwangerschap ontstaat bij de meesten van ons verdriet. De emotie die past bij het verlies van iets of iemand die je dierbaar is. Huilen kost ons vaak een hoop energie, doen we niet graag en bovenal is het niet echt leuk. Je kunt er als een berg tegen op kijken. Waarom zou je dan toch verdriet willen verwerken?
Allereerst heb je er zelf last van als verdriet niet uit je lichaam gaat. Opgesloten verdriet uit zich op fysiek niveau in o.a. verkrampingen in je spieren, vermoeidheid, hoofdpijn, slaapproblemen en gebrek aan vertrouwen in je lichaam.
Daarnaast werkt onverwerkt verdriet mentaal door. Hierdoor kunnen concentratieproblemen, boosheid en gevoelens van spanning ontstaan. Daar kunnen gevoelens van eenzaamheid, depressie en ernstig piekeren bij komen. Zelf kwam ik in een diepe depressie terecht door het verlies van mijn kindje en ook nog eens dat ik weer moest gaan werken.
Een ander gebied waar onopgelost verdriet blijft doorwerken is in relaties. Je kunt op momenten afwezig zijn, niet goed luisteren of verongelijkt reageren waar dat misplaatst is.
Onopgelost verdriet werkt ook door op kinderen. Onbewust wordt verdriet dat niet door de ouders wordt opgelost doorgegeven aan de kinderen. Dat betekent dat zij met jouw verdriet aan de slag moeten of ze geven het weer door naar een volgende generatie.
Kortom, door het verdriet aan te gaan lossen vaak fysieke of mentale problemen vanzelf op. Ook ontstaan mooiere relaties met meer initimiteit. En belast je anderen niet met jouw verdriet.
Reactie plaatsen
Reacties