Voor een buitenstaander kan het onbegrijpelijk overkomen; niet accepteren dat je een kindje verloren hebt tijdens de zwangerschap. Echter is, naast ontkenning, dit ook een hele normale reactie. Je weigert toe te staan dat zoiets liefs van je wordt afgenomen. Je bent boos omdat het bij anderen wel goed gaat. Je zoekt een oorzaak. Jullie willen het tot de bodem uitzoeken. Want anders is er geen rust.
Het liefst smijt je de deur voor iedereen dicht. Er is hier iemand schuldig hieraan! De arts en de verloskundige hebben je niet goed begeleid. Jouw werkgever snapt er niets van en mag je niet onder druk zetten om snel weer aan het werk te gaan. Dus die heeft ook schuld.
De baby zelf had sterker moeten zijn. Je geeft jezelf de schuld dat je toch dat ene wijntje hebt gedronken of dat je niet beter voor je partner hebt gezorgd. Misschien is God de pineut. God heeft mij gestraft. Of wellicht een andere hogere macht.
Wellicht zijn het bepaalde feiten of gebeurtenissen die de schuld krijgen. Er is een administratieve fout gemaakt in het ziekenhuis en je richt al je aandacht daarop. Hoe had dat mis kunnen gaan? Ze wisten toch dat je kwam om die tijd? Daardoor moest je wachten en misschien was het kindje niet overleden als je eerder aan de beurt was geweest.
Om niet onderuit te gaan door wanhoop zijn woede, schuld en falen hele beschermende emoties. Dan is het heel belangrijk om je verhaal te delen met anderen. Inclusief alle woede, schuld en twijfel die je in je hebt. Spreek het uit, schrijf het van je af en zoek getuigenis van anderen. Dat lucht ontzettend op. Neem jezelf vooral niet kwalijk dat je zo reageert. Dat is heel normaal.
Na het delen van je verhaal zul je zien dat je genuanceerder naar de situatie kunt kijken. Je word milder voor jezelf, voor de ander en voor de situatie. Dat geeft rust, vertrouwen en kracht.
Reactie plaatsen
Reacties