Eén van de grootste misvattingen is dat tijd alle wonden heelt. De diepte en heftigheid nemen welliswaar af. Echter bij het verlies van een kindje, of dat nu tijdens de zwangerschap is of later, geldt dat niet. De wond blijft. Het verdriet blijft. Het goede nieuws is, is dat er op begeven moment acceptatie bijkomt.
Vanaf een bepaald moment voel je dat je het leven weer wilt oppakken. Dat je ook door wilt. Dat je weer leuke dingen wilt gaan doen. Dat je weer kunt lachen, dat er tijden zijn dat je niet aan het verlies van je kindje denkt en veel plezier kunt hebben. Jullie gaan misschien nadenken over een nieuwe zwangerschap.
Gek genoeg ligt dan schuldgevoel op de loer. Schuldig voelen dat je weer plezier kunt hebben ten aanzien van je verloren kindje. En ook dat je nadenkt over een volgend kindje. Ook dat hoort er bij. Laat het er zijn, hou het vooral niet tegen. Inmiddels weet je dat hetgeen je niet toelaat vast komt te zitten in je lichaam en hoofd. Praat er over, deel het en geef het gevoel erkenning. Dan wordt het snel minder.
Het verdriet en de acceptatie gaan naast elkaar bestaan. Je integreert die twee in jezelf. En ook dat is een uitbreiding van je kleurenpalet. Het een hoeft niet zonder het ander. Net zo min als dat je het hoofdstuk van je kindje niet kunt afsluiten. Het is niet iets dat je achter je laat. Nee, in plaats daarvan neem je het mee. Je neemt het mee in jezelf, allebei. Je verloren kindje blijft onderdeel, het verdriet én de acceptatie. En dan ben je al dichtbij zingeving.
Reactie plaatsen
Reacties