Ontkenning, woede, verdriet, acceptatie en integratie. Het lijken fasen waardoor je heen gaat. Was het maar zo makkelijk. Het zijn gevoelens waar velen van ons door heen gaan. Ze komen en ze gaan. De intensiteit wisselt ook. Je ziet wel dat de emoties in het begin heel heftig zijn en daarna minder worden. Al kunnen ze van tijd tot tijd weer terug komen.
Er is dus geen fases, terugval komt voor. Al betekent dat niet dat je terug bij af bent. Er komen langere periodes van stabiliteit en kortere periodes van downs. Vooral als je merkt dat de periodes van ups langer worden is begeleiding nuttig om het verlies een onderdeel van je te maken.
Ik wilde zelf graag houvast en zocht toen op hoe lang er stond voor het herstel na het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap. Ik las dat de meesten er een jaar over deden, dus stelde ik mijzelf
tot doel dat dat bij mij minder moest zijn. Totaal voorbijgaand aan wat ik zelf nodig had. De tijdsduur verschilt enorm. Verdriet kan ook jaren later opeens komen. Geef jezelf dus wat je nodig hebt (als je die ruimte hebt).
Daarnaast blijft de dag waarop je je kindje verloren hebt vaak een verdrietige dag. Dat stopt niet. Tijd heelt dus niet alle wonden. Het blijft een wond, weliswaar wordt het een litteken, maar die blijft voelbaar.
Je wordt er rijker van als mens, je leert hoe het is om intens van iemand te houden en om diegene dan los te moeten laten (rouw). Je weet uit ervaring dat áls iemand die je lief hebt
weg gaat, de liefde niet over gaat. Je kunt je beter inleven in anderen die door een moeilijke periode gaan, je wordt daarmee een gids en ankerpunt voor mensen om je heen. Het maakt je krachtiger en sterker.
Reactie plaatsen
Reacties